Stichting DIS Klas is begonnen als kleine niet geregistreerde organisatie. Wij zijn de organisatie gestart, omdat wij ons hard willen maken voor de verbreding van passende hulp voor mensen met DIS. Sinds 18 oktober 2023 is DIS Klas officieel stichting geworden. En daar zijn wij enorm trots op.

Het is altijd van grote meerwaarde om in duo’s te werken, wanneer je vanuit eigen ervaring voorlichting en scholing brengt. Dit omdat je, beide met je eigen achtergrond, per definitie zaken vanuit verschillend perspectief bekijkt en kunt belichten.

Behalve dat wij, uiteraard, onze eigen achtergrond hebben, verschillen onze persoonlijke ervaringen en onze -te doorlopen- processen. Hierdoor kunnen we een breder beeld van de stoornis schetsen aan de deelnemers. Naast de grote verschillen, zijn er ook veel raakvlakken in hoe wij DIS ervaren, waarmee we helder maken dat er naast verschillen ook veel overeenkomsten zijn.

Door de vele jaren samenwerking, zijn we goed op elkaar ingespeeld en vullen elkaar aan waar nodig.

Dit bij elkaar genomen, is toch wel de kracht van ons als duo. Graag stellen we onszelf nog even apart aan u voor.

 

Ik ben Peter, secretaris/penningmeester van de stichting en woon samen met mijn vrouw en onze kat.

Terugkijkend heb ik altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan de meeste mensen. Ik zorgde dat mijn dagen vol zaten met afspraken en tijd voor mezelf nemen zat er niet zo in. Een goed overzicht wat ik zoal op een dag had gedaan, was er niet en puzzelde mijn dagen in elkaar waarbij ik meerdere stukken van die puzzel niet kon vinden wat dan ook gaten in mijn geheugen bleven.

Na de geboorte van mijn dochter op mijn 35ste heb ik besloten om naar een therapeut te zoeken en zo meer garant te staan voor de opvoeding.

Op mijn 39e kreeg ik de diagnose DIS. Nadat ik deze diagnose had gekregen, nam ik contact op met een patiëntenvereniging voor mensen met een dissociatieve stoornis en ben ik een lotgenotengroep voor mensen met DIS gaan bezoeken. Wat later ben ik samen met een mannelijk lid een mannenlotgenotengroep bij de organisatie gestart en ben toegetreden tot het bestuur.

Ik heb kennis kunnen maken met de diverse werkzaamheden van deze organisatie en belangenbehartiging en voorlichtingen bleken mij het meest te liggen. Hierdoor heb ik Shanna leren kennen en we hebben samen de laatste jaren gastlessen op opleidingen en diverse voorlichtingen gegeven bij o.a. GGZ instellingen en beschermd- en begeleid-wonen organisaties.

Na een kleine 20 jaar heb ik besloten de vereniging te verlaten en heb samen met Shanna de stap genomen DIS-Klas op te richten.

 

Ik ben Shanna, voorzitter van de stichting. Ik woon in het midden van het land samen met mijn gezin en onze huisdieren.

In mijn leven heb ik veel met mezelf in de knoop gezeten met verschillende klachten en daarbij heb ik verschillende diagnoses gekregen. Na vele jaren therapie volgen dat niet of nauwelijks aansloeg, ben ik uiteindelijk in 2012 gediagnostiseerd met DIS (dissociatieve identiteitsstoornis).

In die tijd had ik behoefte aan lotgenoten contact en zo ben ik bij een patiëntenvereniging terecht gekomen, waar ik uiteindelijk ook vrijwilligerswerk ben gaan doen.

Binnen deze vereniging heb ik ook Peter leren kennen en zijn wij samen het project “voorlichting” gaan oppakken. In de passerende jaren hebben we verschillende voorlichtingen, workshops en gastlessen mogen verzorgen bij onder andere GGZ instellingen, beschermd wonen en bij opleidingen.

Door mijn ervaring binnen de patiëntenvereniging heb ik veel kennis opgedaan over het huidige behandelaanbod, de zaken die daar rondom misgaan en de vele redenen hiervan.

Na 9 jaar actief te zijn geweest binnen deze vereniging, zijn we uit elkaar gegaan omdat ik mij niet meer bij hen op mijn plek voelde. Wel bleef ik het belangrijk vinden me te blijven inzetten op het gebied van scholing en voorlichting. Peter en ik hebben hierom samen DIS klas opgericht.

Met DIS klas hoop ik, vanuit mijn ervaringskennis, de aankomende hulpverlening alvast de nodige tools mee te geven, die noodzakelijk zijn in het begrijpen van de stoornis en de benadering hiervan. Zodat er steeds eerder, meer kennis beschikbaar is en hopelijk steeds meer expertise in het werkveld ontstaat.